Sean -zoon van John- Lennon als de treurigste circus-directeur die ik ooit heb gezien. Dat is niet per se negatief bedoeld, een treurige circusdirecteur past goed bij het treurige liedje wat hij zingt. Waar ik alleen niet zo enthousiast over ben zijn de acteerprestaties van Sean. De gezichtsuitdrukking “zielig” heeft hij perfect onder de knie, maar verder…
Op gezichtsuitdrukkingen als “verschrikt” (als één van zijn acrobaten te pletter valt) en “kwaad” (als hij de man die haar had moeten opvangen in elkaar wil slaan) moet hij misschien nog wat langer oefenen. Dat komt allemaal erg ongeloofwaardig over.
En ook als we de acteerprestaties even buiten beschouwing laten is de plot van dit verhaaltje niet bijster sterk. Ik beschreef het hierboven eigenlijk al. Een jonge vrouw valt tijdens haar act per ongeluk op de grond, en vervolgens wil de zielig-kijkende directeur haar partner in elkaar slaan maar wordt nog net op tijd tegengehouden door de andere artiesten. The End.
Ik heb dan toch niet het idee dat ik erg veel wijzer ben geworden.
En de muziek?
Onopvallend kabbelt Parachutes vier minuten lang voorbij. Lelijk is het absoluut niet. Best wel mooi eigenlijk. Sean Lennon heeft ook een mooie breekbare stem die perfect bij de muziek past. Het is van alle kanten degelijk vakwerk waar weinig op aan te merken valt. Het is alleen zo ongevaarlijk. Onopvallend. Niet speciaal. Er is niets mis met deze muziek, maar echt overtuigen doet het ook niet.
En ik denk dat dat mijn oprechte mening is (ik heb dat nochtans echt serieus geprobeerd). Ik heb bewust geen rekening heb gehouden met de liedjes van zijn vader en de verwachtingen die daardoor onvermijdelijk aan de liedjes van Sean kleven.
