Helaas, deze videoclip valt een beetje tegen. Normaal gesproken als regisseur Sophie Muller een nieuwe video maakt is dat reden genoeg om heel even goed op te letten (een paar voorbeelden: Gwen Stefani – Wind It Up | The Raconteurs – Level | Shakira – Hips Don’t Lie | Natasha Bedingfield – These Words | Pink – Trouble), maar Don’t Give It Up weet die aandacht slecht vast te houden.
Zoals het een vakvrouw betaamt (Muller maakte haar eerste videoclip al in 1987!) ziet alles er wel adembenemend mooi uit. Spectaculair kleurgebruik, fraai gemonteerd, opvallende camerastandpunte… daar ligt het allemaal niet aan. Sophie Muller heeft ervoor gekozen om het landschap voor zich te laten spreken. De video is geschoten op locatie in Marokko en dat levert inderdaad een paar mooie plaatjes op. Maar na een tijde begin je te verlangen naar wat meer actie. Gebeurde er maar iets in deze clip. Veel scenes worden ook nog eens meerdere keren herhaald, wat het statische gevoel alleen maar vergroot. De video ziet er zo mooi uit dat hij ondanks het saaie onderwerp nog steeds een voldoende scoort, maar het had makkelijker heel veel beter kunnen zijn.
En de muziek?
Ik weet niet wat ik precies verwachtte van een zangeres die haar carriere ooit begon als één van de Sugababes – dat kan alle kanten opgaan – maar wat ik in ieder geval niet verwachtte was knisperende electronica zoals in het begin van dit nummer. Dat was een aangename verrassing. En het nummer blijft eigenlijk over de volle 3:18 verrassen. Tijdens de refreinen klinkt Siobhán Donaghy onverwachts ineens als Enya, niet helemaal mijn genre maar ze komt er goed mee weg. Ik vond persoonlijk het intro het leukste stuk. De zweverige sfeer waarin we daarna aanbelanden was eerder interessant om te horen dan echt mooi, maar dat ligt in dit geval vooral aan mijn smaak.
