Is het mogelijk om een verhaal te vertellen door alleen de details te laten zien? Dobenbeck beantwoordt die vraag niet helemaal, maar doet wel een dappere poging om te bewijzen hoe mooi zo'n videoclip zou kunnen zijn. Klik verder en kijk mee naar de tropische vakantie van twee jonge meisjes die bijna alleen in close-ups wordt verteld.
Lachende monden, schaduwen op het zand, een zonnebril die wordt opgezet, een tong die aan een ijsje likt, blote voeten (met gelakte nagels) uit het openstaande raam van een auto… het zorgeloze vakantiegevoel komt in Please Don't Go zo goed over dat je spontaan heimwee krijgt naar dat tropische strand waar je net twee weken op hebt gelegen. En dat allemaal zonder de twee hoofdrolspeelsters ooit volledig in beeld te brengen.
Het is alsof je er zelf bij bent en het hele idee werkt geweldig. Zo goed zelfs dat je de regisseur het liefst een klap zou geven tijdens die paar scenes waarin hij de magie verpest door de camera toch even uit te zoomen. Hoe durft hij! Die rotzak! Het blijft mooi maar deze videoclip komt zo dicht in de buurt bij perfectie dat het bijna pijn doet om te zien hoe hij toch een paar steken laat vallen.
En de muziek?
De muziek in Please Don't Go klinkt van zichzelf al zo perfect dat ik me ongemerkt een beetje begon te storen aan de zang. De golvende manier waarop het nummer langzaam opbouwt, afbouwt en dan weer opbouwt is zo goed gedaan dat die paar hijgerige zinnetjes alleen maar in de weg zitten. Die diepe baslijn, en hoe het schelle piepje er steeds doorheen probeert te komen, is veel interessanter. Ik vind het mooi, dat mag duidelijk zijn, maar de sterkste momenten gebeuren wel wanneer Joanna haar mond houdt.
hoe kan je een tip geven om te videoclip te bekijken?
helemaal mee eens. wachten op de 7 minuten durende “club mix” dan maar