Ze zeggen dat alle grote schrijvers het doen om te oefenen: bij iedere willekeurige voorbijganger een verhaal verzinnen. Wie is hij? Waar komt hij vandaan? Waar gaat hij naartoe? Omdat The Script-zanger Danny O’Donoghue ook weleens mooie vertalen vertelt in zijn teksten, fantaseert ook hij er in deze video vrolijk op los.
Het probleem met gedachtes is alleen dat wij ze niet kunnen zien. Terwijl Danny een jonge vrouw ziet lopen en fantaseert dat ze Jenny heet, en dat ze zwanger is maar geen geld heeft om voor de baby te zorgen, zien wij alleen een toevallige voorbijgangster die misschien gewoon bezig is met haar dagelijkse boodschappen.
The Script bedoelt het goed, maar uiteindelijk is We Cry toch niet veel meer dan een video waarin iemand over straat wandelt. Best wel saai eigenlijk.
En de muziek?
We Cry heeft in ieder geval prachtig gitaarspel. De hele song is opgebouwd rondom die breekbare, bluesachtige melodie en dat is mooi. De eerste minuut is zelfs heel erg mooi. Alleen dan valt het refrein, als we het al een refrein mogen noemen, vervolgens een beetje tegen. Terwijl de muziek precies hetzelfde blijft zingt Danny een paar keer 'together we cry' en maakt wat huilende geluiden. En dat is alles. Het werkt alleen omdat dat gitaarspel nog steeds zo mooi klinkt, maar als refrein is het wel een hele magere poging. Het laat een beetje de indruk achter de We Cry nog niet helemaal af is.
Onze dank gaat uit naar Anne voor de tip.
