A Dustland Fairytale schijnt te gaan over de vader en moeder van Brandon Flowers, maar om van de bijbehorende videoclip nu óók een familiedocument te maken ging de Killers-zanger iets te ver. Regisseur Anthony Mandler houdt de clip daarom wat algemener en vertelt over een willekeurige oudere man die terugkijkt op zijn leven.
En dan vooral op zijn tijd als twintiger – mét vetkuif – in de woelige jaren vijftig. De wereld lag nog voor hem open, hij was nergens bang voor, deed mee aan gevaarlijke straatraces en vocht met andere jongens om het mooiste meisje; zijn Cindarella in a partydress.
Zo groots en opwindend is zijn leven nu niet meer, maar goshdarnit, hij heeft het in zich om op zijn oude dag nog één laatste risico te nemen. Zijn verstand zegt nee, maar zijn hart neemt daar geen genoegen mee. Hij doet het gewoon, hij gaat zijn oude Assepoester in een baljurk weer opzoeken. Ergens is het wel een ontroerend verhaal dat hier wordt verteld, maar dan wel op een hele bitterzoete Amerikaanse sentimentele manier. Je moet er maar net tegen kunnen. Wij kunnen dat eigenlijk niet, maar moeten toch toegeven dat Mandler wel een ambitieuze clip heeft gemaakt. Met afstand de mooiste van het Day and Age-album tot nu toe – al is dat eigenlijk meer bedoeld als verwijt naar naar de suffe clips bij World We Live In, Spaceman en Human
En de muziek?
En dan te bedenken dat we The Killers vroeger zo goed vonden (debuutalbum Hot Fuss zetten we nog steeds met enige regelmatige op). Dustland Fairytale is een soort van terugkeer naar het geluid van Sam’s Town, maar die plaat hebben we al in geen jáááren meer gedraaid (al vonden we hem de eerste maanden wel okee). Het klinkt allemaal leuk en aardig en The Killers doen hoorbaar hun best om meeslepend te zijn, maar zo mooi als vroeger is het gewoon niet meer. We blijven hopen dat Brandon ooit weer een echte ‘Somebody Told Me’ of ‘Mr. Brightside’ uit de mouw van zijn glitterjasje weet te schudden, maar dit nummer is dat duidelijk niet.
Met dank aan ‘ik!’ voor de tip.
Snap echt niet dat iedereen zo zit te zeiken over Sams Town. Nummers als Read my mind, Uncle Johnny en When you were young zijn echt zeer goede nummers en het hele album zit gewoon goed in elkaar. Ik draai het album minimaal een keer in de week en vind het zelfs beter als de debuutplaat.
Vind dit nummer wel de beste van de 4 tot nu toe en de clip is ook weer enigszins fatsoenlijk.
The killers halen met D&A bij lange na niet het niveau van Sams Town en Hot Fuss maar dit nummer komt er wel het dichtst van alle bij in de buurt.
Van mij had het toch voor beide punten een halve ster meer mogen zijn.
Weet niet, Hot Fuss sprak mij ook meer aan dan Sam’s Town. Hot Fuss had meer een Brits electronic rock karakter. Sam’s Town is dan toch weer heel anders, ligt net aan waar je voorkeur naar uitgaat. Net als bij dit album weer. Hun albums verschillen gewoon te veel van elkaar. Volgens mij behouden ze geen 3 jaar dezelfde fangroep:P
When you were young was toch wel erg sterk. Beide albums waren wel prima.
Dit nummer is trouwens niet verkeerd
Ook dit is weer een prachtig nummer van the killers
Weetje wat ik dus altijd heb bij de Killers? Van elk album vind ik wel een 2/3/4 nummers leuk, en de rest niet. Ik ben nooit fan van een heel album zegmaar. XD
Ik heb het album sams town, om bepaalde nummers, gekocht. uiteindelijk vond ik ze allemaal heel erg mooi. Je moet er gewoon aan wennen, had ik ook bij hot fuss. uiteindelijk vind ik ze bijna allemaal echt heeel mooi! en ik blijf de komende duizend jaar nog fan!
Bij mij was het precies omgekeerd. In het begin waren we erg enthousiast over Sam’s Town, maar vanaf een bepaald moment werd hij met iedere luisterbeurt minder. Eigenlijk vind ik nu alleen de Hot Fuss-achtige liedjes (Bones!) nog de moeite waard.