Nieuwe muziek: Taylor Swift – 1989

Taylor Swift is in Amerika al lange tijd een superster van formaat, maar in Europa kreeg ze in mindere mate een voet tussen de deur. Dat gaat wellicht veranderen door haar nieuwe album – 1989 – waarop ze de country verruilt voor de (synth)pop. Een slimme zet, of graaft ze hiermee haar eigen graf? Lees hieronder onze review!

Opener Welcome To New York maakt meteen duidelijk dat het afgelopen is met de brave country-pop vol snikkend verlangen. De ‘nieuwe’ Taylor zingt over een brommende baslijn waarom zij zo van New York houdt. Het is bombastisch en ze drukt haar fans meteen even op het hart dat het prima is gay te zijn. Het is het type liedje dat je van Katy Perry zou verwachten, maar inmiddels lijkt die dame bijna conservatief vergeleken bij Taylor Swift.

Wat volgt is een handjevol instant-hits. Blank Space, Style en het al eerder door ons besproken Out Of The Woods zijn ontzettend goed geproduceerde popsongs. Het gebrek aan kracht in Taylors stem wordt gecompenseerd door fraaie beats en sterke melodieën. Niet verwonderlijk, als je je bedenkt dat aan dit album topproducers als Max Martin, Jack Antonoff en Ryan Tedder hebben meegewerkt.

Maar toch klinkt het niet als een overgeproduceerde plaat. Taylor blijft natuurlijk in de eerste plaats een singer-songwriter. En dat vertaalt zich naar romantische teksten (Clean, bonusnummer You Are In Love) en uiteraard ook mijmeringen en liefdesperikelen (I Wish You Would, Wildest Dreams). Het klinkt bij vlagen alsof ze haar dagboek voorleest, maar nu wat steviger dan op haar voorgaande vier platen. Al sluipen er hier en daar nog wat overbodige clichés in.

Het getuigt van lef dat Taylor haar gitaar grotendeels achterwege laat. Ze borduurt zodoende niet voort op bewezen successen, maar evolueert. 1989 is overigens niet als vooruitstrevende plaat bedoeld, maar als gedegen en puntgaaf stukje popmuziek, met zowel voorzichtige experimentjes (Clean) als melancholische rustpunten (This Love) en staccato enthousiasme (All You Had To Do Was Stay). Allen met refreinen om van te smullen.

Aan Taylor Swifts populariteit zal het niet liggen om van dit album een succes te maken. Zo bereikte acht seconden ruis afgelopen week nog de nummer 1-positie van de Canadese iTunes, omdat fans dachten dat het een nieuw nummer betrof. Om maar even aan te geven hoe gretig haar enorme fanbase is. 1989 had dus kunnen varen op gemakzucht, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Sterker nog, het is één van de betere popplaten van 2014. Taylor bewijst dat ze met dit genre prima uit de voeten kan, en verzekert zich de komende maanden van voldoende voer voor de hitparades.

Lees ook: Taylor Swift – Shake It Off