Actrice Jamie Winstone ontdekt dat ze wakker is geworden in een vreemde wereld. Het is donker en mistig. De architectuur doet vaag denken aan oude Romeinse gebouwen. Is dit een droom? De hemel? De hel? Zichtbaar nerveus loopt ze door dikke rookwolken en vangt flarden op van mensen in vreemde gewaden die druk bezig zijn met een grote orgie.
Mijn instinct zou zijn om de andere kant op te rennen, maar Winstone blijft met een vreemd soort vastberadenheid steeds dieper het gebouw in lopen omdat… ja, waarom eigenlijk? Misschien moest je er zelf bij zijn om het licht te zien en dat te begrijpen. Wij als onwetende kijkers zijn eigenlijk nog steeds Blind.
En de muziek?
Uitgebracht op het hippe DFA label (The Rapture, LCD Soundsystem, Hop Chip), dat is al meteen reden genoeg om even aandachtig te luisteren. Antony van Antony and the Johnssons verzorgt de zang en Andy Butler maakte de muziek. Die bizarre, maar verslavende, minimale funkdisco waar de meeste DFA-artiesten om bekend staan. Mensen die het niet begrijpen noemen de muziek vaak eentonig, maar juist dat monotone maakt dat ik zo door deze track wordt gehypnotiseerd. De beats en baslijnen klinken organisch en warm, bijna alsof ze door een echte liveband worden gespeeld. Het enige nadeel aan Blind is dat de muziek na vier minuten alweer is afgelopen.
Met dank aan Jur voor de tip.
Dit is dus echt mijn muzieksmaak niet, ik vind de stem een beetje langdradig, ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen, maar goed.. het is wel iets wat de hele dag in je hoofd blijft zitten!
Ik vindt de clip niet echt bij de muziek passen…
Bijzonder, maar niet mijn smaak.