Dit! Is! De! Nieuwe! Video! Van! Michel! Gondry! Net als de rest van de wereld ben ik zijn allergrootste fan. Met zijn fantasierijke, soms bijna kinderlijke kijk op de wereld, is vrijwel al zijn werk de moeite waard. Een nieuwe clip van Michel Gondry is groot nieuws. Ik had me er al mentaal op voorbereid om weer een nieuwe clip te kunnen toevoegen aan mijn lijstje met beste videoclips ooit. Maar helaas.
Nog niet bekend met het werk van Michel Gondry? Dat is wat jij denkt! Laat me eens wat van zijn video’s opnoemen, grote kans dat minstens een paar titels uit deze lijst je bekend voorkomen. En ook een grote kans dat je ze hebt onthouden omdat je het zulke aparte videos vond.
Kanye West – Heard ‘Em Say (in een verlaten beddenspeciaalzaak)
The Vines – Ride (met tientallen imitatie-The Vines in één gymzaal)
White Stripes – The Hardest Button to Button (heel veel instrumenten)
White Stripes – Fell in Love With a Girl (de Lego clip!)
Chemical Brothers – Star Guitar (landschap vanuit rijdende trein)
Radiohead – Knives Out (Thom Yorke op de operatietafel)
Chemical Brothers – Let Forever Be (psychedelische jaren ’60 caleidoscoop)
Stardust – Music Sounds Better With You (jongetje met modelvliegtuig)
Björk – Bachelorette (fictie wordt werkelijkheid en weer terug)
Foo Fighters – Everlong (een HELE vreemde droom…)
Sheryl Crow – A Change Would Do You Good (tijdelijk van leven wisselen)
Daft Punk – Around the World (beroemdste dansvideo ooit?)
Cibo Matto – Sugar Water (niet uit te leggen zo ingewikkeld)
Björk – Army of Me (gorilla als tandarts)
Massive Attack – Protection (fascinerend staaltje zwaartekracht)
Björk – Human Behaviour (ontroerende doorbraakvideo)
En mocht je die clips allemaal niet kennen (ik kan het me nauwelijks voorstellen) dan heb je misschien Michel’s verbijsterende speelfilm Eternal Sunshine of the Spotless Mind weleens gezien. Zoniet, dan weet je nu wat je te doen staat.
De verwachtingen waren dus redelijk hoog gespannen, en dan is het jammer als deze nieuwe video alleen maar “wel aardig” is. Hij is onmiddellijk herkenbaar als een echte Gondry, dat wel. Het speelt zich af in een apartement, maar alles ziet er zo bizar en vertekend uit dat je in één oogopslag ziet dat dit geen gewone flat is. Het is de kenmerkende Michel Gondry sprookjessfeer. Deuren komen tot leven, flatgebouwen wandelen via Beck‘s raam zijn kamer in. Het is weer heerlijk bizar.
Maar helaas blijft het daar een beetje bij. Deze video is technische ongelooflijk knap in elkaar gezet en, dit kan ik niet genoeg benadrukken, schitterend gefilmd. Druk op elk willekeurig moment op pauze en je hebt een prachtige foto. Er gebeurt alleen niks. We zien steeds hetzelfde. Als dat flatgebouw voor de vijftiende keer door het raam klautert weten we het wel, en die radio die constant van vorm veranderd is na drie minuten ook wel oud nieuws. Ik weet niet of Beck en Michel hiermee een soort statement wilde maken of iets, maar de video wordt… en ik durf het bijna niet te zeggen… een beetje saai. Sorry Michel.
En de muziek?
Ik voel het nog niet echt. Beck is een leuke onvoorspelbare artiest, ik ben een bewonderaar. Maar de fase waarin hij nu zit, een soort blanke old-school hiphop, het is niet mijn favoriete Beck-fase. Slecht is het zeker niet, en ik moet zeggen dat ik het leuker begin te vinden naarmate ik er vaker naar luister, maar het is uiteindelijk geloof ik toch een beetje te kaal en klinisch voor mijn smaak. Sorry Beck.
