Een week voor de release van haar nieuwe album heeft Lana Del Rey de titeltrack online gezet: Ultraviolence laat horen waar de hele plaat voor staat. Haar waarschuwing vooraf dat dit album vele malen donkerder zou zijn lijkt hiermee bevestigt.
In februari sprak Lana namelijk: “Mijn tweede album wordt zó zwartgallig dat er bijna niet naar te luisteren is.” Ook een manier om je muziek te promoten natuurlijk! Of het echt niet te beluisteren is betwijfel ik, maar dat het donker en zwartgallig is wordt telkens weer bevestigt. Ultraviolence – de titeltrack – is daarvan het nieuwste bewijs.
Waar veel van haar nummers slechts een zachtdroeve ondertoon hebben, is dit gewoon ronduit deprimerend. Sommigen stellen zelfs dat het nummer huiselijk geweld zou verheerlijken. Maar dat lijkt me vooral eigen interpretatie. Ik vind de melodie van Ultraviolence wederom lichtelijk tegenvallen, die verdrinkt een beetje in de galm. Het is veel vlakker dan de nummers van Born To Die, maar ik begin inmiddels de indruk te krijgen dat dát dus juist de bedoeling is. Het is niet de bedoeling dat mensen hier voor hun plezier naar luisteren.
Lees ook: Lana Del Rey – West Coast
(44-46 voor moeder en dochter oké)